In mijn eerdere artikel Hoofdbioscoop zei ik kort iets over de Grote Ommekeer in mijn leven. Voor nu een lang verhaal kort: mijn man en ik zijn polyamoreus. Dat betekent in de praktijk dat we van meerdere mensen houden. Hij heeft een vriendin en ik heb sinds de zomer een vriend. Over polyamorie kan ik natuurlijk ook weer een heel blog schrijven, maar nu wil ik graag iets vertellen over het concept dankbaarheid.
Toen ik mijn vriend ontmoette in de zomer, bleek (en blijkt) dat werkelijk een fantastische man te zijn. Hij is lief, warm, hartelijk, slim, aantrekkelijk en hij… geeft. Hij geeft complimenten en liefde en aandacht. ‘Fantastisch!’, hoor ik je denken. Ja, dat is inderdaad fantastisch. Alleen bleek ik het ontvangen daarvan wel even een dingetje te vinden.
Elke keer als hij me iets gaf (variërend van een armband tot toegangskaartjes voor een dansfeest tot het zeggen “ik hou van jou” en alles er tussenin) ging ik huilen. Huilen! Ik hou helemaal niet van huilen en zeker niet in het openbaar en/of bij mij nieuwe vriendje!
Werkelijk bizar hoe ik snikte en snifte bij alles wat hij me gaf. En me daar vervolgens voor schaamde. En mezelf stom vond. Want ontvangen, dankbaar zijn, dat zag er in mijn hoofd heel anders uit! Ik had altijd een beeld van mezelf als een dankbare, devote Maria. Als ik Grote Dingen zou Ontvangen, zou ik rustig glimlachen, mijn hoofd buigen en alles ontvangen in stilte.
Of ik zou eruit zien als een topvoetballer die net heeft gescoord in een overvolle Kuip. Het publiek staat op als één man, er klinkt luid gejuich en geschreeuw en ik zou mijn T-shirt over mijn hoofd trekken en zo – uitzinnig van vreugde – het veld rondrennen en al het applaus in Dankbaar In Ontvangst Nemen.
Enfin, dat gebeurde dus niet. Ik huilde de ogen soms uit mijn kop. Van vreugde, dat wel, maar mijn hele beeld van devote Maria of stoere voetballer moest ik vaarwel zeggen. Fascinerend vind je niet? Hoe we een beeld van een deel van onszelf creëren en daar helemaal niets van blijkt te kloppen.
Sinds ik door heb hoe ik een heel concept rondom ‘dankbaarheid’ had gecreëerd, wisselt mijn dankbaarheid van uiterlijk. Soms huil ik, soms lach, soms zwijg ik en heel soms ren ik een rondje door het huis met mijn T-shirt over mijn hoofd ;-).