Ik vind het ontzettend interessant hoe ik dingen als probleem ga zien als iemand anders het als “probleem voorschotelt”. Een concreet voorbeeld hiervan is de komst van onze pup Freddie. Hij heeft een keten van “issues” veroorzaakt in mijn omgeving waardoor ik neig tot meer nadenkwerk dan nodig is.
Hierbij een opsomming van deze zogenaamde problemen waarmee ik mezelf af en toe bezig hou:
“Je teckel Bidou is net overleden: is het niet wat vroeg om nu al een puppie te nemen?”
Ik dacht voor de komst van de pup werkelijk niets. Het leek ons gewoon wel gezellig om er weer een hond bij te hebben. En nu huil ik om het verlies van Bidou en ben ik tegelijkertijd ontzettend blij met Freddie. Niets meer en niets minder.
“Wat vindt je andere teckel Amigo hiervan? Die moet zeker heel erg wennen aan die pup. Is dat niet zielig?”
Ik dacht hier voor de komst van Freddie wel iets van maar dat was zo weinig dat je het een fluistering kunt noemen. Maar nu werd het ineens een geschreeuw in mijn hoofd… Terwijl ik aan Amigo kan zien dat hij groeit in zijn rol als ‘oudere broer’ en speelser dan ooit is. Ook al geen probleem.
“Je moet hem wel snel buiten zindelijk maken hoor, anders wordt het nooit wat!”
Hier sloegen mijn gedachten van op hol, dat ging ongeveer zo: O jeetje, hij is plasmatzindelijk in huis maar kennelijk is dat niet genoeg… Ik móet natuurlijk met hem naar buiten en hoe moet dat dan want hij is daar vooral lekker aan de wandel met Amigo en is alles aan het leren kennen en dan ben ik natuurlijk een slechte packleader en…” STOP! Terug naar hoe ik het vind nu: ik vind het prima zo.
“Ojee! Blijft hij zo klein?!”
Feit: Freddie is een kruising Chihuahua/Jack Russel. En ik had er geen gedachten over hoe klein hij zou blijven tot deze vraag. Nu hoor ik mezelf allerlei antwoorden bazelen terwijl hij pas 10 weken is en nog enorm gaat groeien. Of niet. En dan is het ook goed :-).
Interessant hoe dit werkt. En dit gaat slechts over mijn puppie. Voor ik het weet heb ik Een Probleem, heb ik Veel Om Over Na Te Denken, terwijl ik in feite andermans gedachten in mijn hoofd toelaat. Dat is heel menselijk maar zonde van mijn tijd en mijn harde schijf ;-).
Gelukkig kan ik altijd terug naar mijn rustige verstandige ik ergens van binnen die weet dat altijd alles goed komt. Of niet ;-).