‘Hoe geef je de perfecte mannenknuffel? En hoe vooral niet?’ vraagt een tweet in mijn tijdlijn. Blijkbaar is de perfecte mannenknuffel de avond daarvoor uitgebreid uitgelegd en gedemonstreerd in een TV-programma. Zelfs als we een in onze cultuur relatief nieuw (?) fenomeen als de mannenknuffel waarnemen, moeten er blijkbaar direct regels voor komen. Moet die (in dit geval) knuffel er perfect uitzien, perfect voelen en perfect uitgevoerd worden. Want stel je voor dat we zomaar onze eigen, imperfecte versie verzinnen!
En nu is dit een triviaal onderwerp natuurlijk. Ik bedoel; twee mannen die elkaar even willen omhelzen, hoeveel kun je daarover zeggen? Maar mijn punt is dat we deze ideeën over zogenaamde perfectie op heel veel ‘grotere’ issues hebben toegepast. Van de perfecte Cito-score tot de perfecte relatie, de perfecte loopbaan, het perfecte uiterlijk en het perfecte leven. Zodat we ons eindeloos kunnen bezighouden met het (vaak stressvol) streven naar die compleet verzonnen perfectie op de vlakken die we toevallig als belangrijk zijn gaan beschouwen.
Daarmee missen we het feit dat alles altijd ‘perfect’ is zoals het nu is. Hoe het er ook uitziet. En dat het in een volgend moment, na onvermijdelijke verandering, ook weer perfect zal zijn. Zoals het dan is. Scheelt een hoop stress.
