Laatst zag ik een mooi filmpje op Internet. Een moedereend liep een trapje op. Het was de bedoeling dat haar kuikenkinderen zouden volgen. De treden die moeder moeiteloos beklom, waren echter vrij hoog voor de kleine eendjes. Ze sprongen en vielen en sprongen en vielen weer op hun donzige billetjes terwijl moedereend wachtte bovenaan de trap. Geduldig. Af en toe liep ze heen en weer om liefdevol toe te kijken hoe de zaken ervoor stonden.
Één voor één slaagden de kuikentjes erin om de twee (voor hen enorme) obstakels te overwinnen. Het ene kleintje deed het snel en was na een paar pogingen boven; bij andere donsballetjes duurde het een stuk langer voor ze waren waar ze wilden zijn. Moeder had niet het idee dat er iets ‘mis’ ging en ze werd er ook niet zenuwachtig van. Moeder had het volste vertrouwen dat haar kinders zouden volgen waar zij was voorgegaan. Ze wist dat ze het stuk voor stuk in zich hadden om die trap te beklimmen. Ieder op zijn eigen manier en tijd. Ze wist ook dat haar kinderen zelf moesten ontdekken hoe het werkte en dat het niet uitmaakte of en hoe vaak ze zouden vallen. Zij stond klaar om verder te gaan.
Inspirerend moederschap. Dat was het.